Pumaların avlanırken dahice sonuç veren karar mekanizmaları vardır. Avlarını yakalamak için gerçekleştirecekleri koşunun süresi ve eferonu avlarının cüssesine göre ayarlarlar.
Yani pumaların bir ceylanı avlamak için harcadığı süre ile bir tavşanı avlarken harcadığı süre aynı değildir. Puma fazlasıyla zeki bir canlıdır. Dolasıyla koşarken harcadığı enerji miktarı, avdan elde edeceği potansiyel enerji miktarını aştığı noktada durur ve koşmaktan vazgeçer.
Kısacası, attığı taş ürküttüğü kurbağaya değecek mi değmeyecek mi iyice ölçüp biçer.
Aptal puma sendromu ise bunun tam olarak zıttını yapan insanları açıkalamak için kullanılan bir terimdir.
Küçük bir hedefin peşinde gereğinden fazlaca uzun süre koşarak küçük bir ödül için yıllarca kendini yıpratan insanların düştüğü hatayı temsil eder.
Yapılması gerekense, kendimize gerçekten uğraşmaya değecek hedefler koymak ve enerjimizi bunlar için harcamaktır.
Bu nedenle kendimize şu soruyu sormak gerekiyo:
”Elde edeceğim şey, harcadığım emeğe değecek mi?”
